MUSEEKart.com

Τι είναι αυτό που μας γοητεύει σε ένα παλιό βάζο, σε ένα παλιό έπιπλο ή ένα παλιό φόρεμα; Μια εποχή που έφυγε για πάντα, επιστρέφει μέσα από όλα αυτά τα αντικείμενα και τις συνήθειες των ανθρώπων. Η κορνίζα της γιαγιάς, ο καναπές από το σπίτι στο χωριό, τα παλιά βινύλια του Frank Sinatra και του Αττίκ, το φλοράλ πικαπ που είχε η θεία Μαίρη στο σαλόνι της, οι κασέτες… Τα τελευταία χρόνια επιστρέφουμε σε όλα εκείνα που υποδηλώνουν της αθωότητα των χρόνων… τουλάχιστον, όπως τα έχουμε κρατήσει από τότε στα παιδικά μας μάτια ή όπως τα είδαμε σε ασπρόμαυρες ταινίες ή σε παλιά περιοδικά.

Γράφει ο Γιώργος Σταυρακίδης ([email protected])

___________________________________________

Στην Ελλάδα της κρίσης, της έλλειψης χρημάτων και (μάλλον) και αξιών, η επιστροφή σε μια αισθητική λιγότερο μίζερη μοιάζει με ξύλινη σχεδία που ταξιδεύει στη θάλασσα μόνη της. Είναι υπέροχο που οι άνθρωποι ψάχνουν τρόπους να επιστρέψουν σε όλα εκείνα που αγαπάνε, ακόμα κι αν αυτά, είναι όσα περίσσεψαν από μια πιο όμορφη εποχή που όπως φαίνεται, πίσω δε θα γυρίσει. Κάπως έτσι οι μόδες, δεν είναι πλέον μόνο κάτι που διαβάζεις στις χρωματιστές σελίδες των περιοδικών, αλλά γίνεται απόλυτη ανάγκη για να προχωρήσουμε στο μέλλον.

Δε πάει πολύς καιρός, όταν βγαίνοντας από το σπίτι μου, έπεσα πάνω σε δυο κόκκινες πολυθρόνες της δεκαετίας του’60. Κάποιος από το προηγούμενο βράδυ, μάλλον, είχε γράψει τη μοίρα τους με τα πιο μαύρα γράμματα της ιστορίας τους, αφού τις πέταξε δίπλα από τους κάδους των σκουπιδιών. Προφανώς δεν του ήταν πλέον απαραίτητες ή ποιος ξέρει, μπορεί να του θύμιζαν κάτι που δεν ήθελε να θυμάται… οι άνθρωποι ξέρετε, όταν θέλουν να ξεχάσουν, το πρώτο που απομακρύνουν είναι τα αντικείμενα που τους φέρνουν αναμνήσεις, τα βιβλία, τα δώρα… (λες και τα αντικείμενα είχαν καμιά όρεξη να σε πληγώσουν ρε φίλε). Οι άνθρωποι πληγώνουν, οι άνθρωποι μισούν, οι άνθρωποι ξεχνάνε, οι άνθρωποι επιστρέφουν…

Δυο κόκκινες πολυθρόνες που κάποιος πέταξε, για μένα ήταν ένας πολύτιμος θησαυρός. Μια δεύτερη ζωή γι’ αυτές, μια κόκκινη γωνία στο σαλόνι για μένα… Τις πήρα, τις καθάρισα, τις έβαψα και με υποδέχτηκαν πιο όμορφες από πριν. Μπορεί να μην είναι οι ίδιες, όμως μπορούν να μου θυμίσουν τις πολυθρόνες που είχε αγοράσει η μάνα μου πριν 30 χρόνια με κάτι οικονομίες της… παιδί εγώ, θυμάμαι τη χαρά της όταν μας τις έφερε το φορτηγό στο σπίτι! Ακόμα τις έχει στο σαλόνι, στο χωριό…

Κάπως έτσι θα έγινε και με αυτές τις κόκκινες πολυθρόνες… κάποτε, μια ανάλογη χαρά θα ένιωσε αυτός που τις αγόρασε! Ίσως κι αυτός να κρατούσε για καιρό λεφτά στην άκρη, ίσως πάλι ένα μικρό παιδί της εποχής τους, να τις έχει ακόμα ως ανάμνηση… ίσως κι όχι! Πάντως, έρχονται τώρα, δεκαετίες μετά να δώσουν πάλι χαρά σε κάποιον άλλον και αν είναι τυχερές, να περάσουν αργότερα και σε άλλα χέρια, σε άλλες αναμνήσεις!

Τι είναι αυτό λοιπόν, που γοητεύει τους ανθρώπους στο παλιό; Μπορεί να είναι τα χρώματα που λείπουν από τις ζωές μας, μπορεί να είναι η τάση του ανθρώπου να επιστρέφει στις παλιές του συνήθειες, μπορεί να είναι η αισθητική των εποχών που αλλάζει και δε γίνεται να ταιριάζει σε όλους… Σίγουρα όμως, είναι και τα «αχ» που κουβαλάνε κάπου πάνω τους αυτά τα αντικείμενα… Είναι η μάνα μου που αγόρασε εκείνες τις πολυθρόνες που έχουμε ακόμα στο σαλόνι, είναι κάποιος φίλος που έφερε ένα βιβλίο, είναι κάθε αντικείμενο που σου θυμίζει μια γωνιά της παλιάς ζωής σου… Είναι συναισθήματα, γέλια, γιορτές, δάκρυα και όνειρα.

Όσο θα αγαπάμε τις στιγμές μας, να ξέρετε πως τόσο θα επιστρέφουν μέσα από αντικείμενα να μας τις θυμίζουν…